Çocuklarda Ayrılma Kaygısı Bozukluğu

Çocukların Anneleri veya Bakım Verenlerinden Ayrılırken Kaygılanmaları Normal midir?

Ayrılma kaygısı, çocuk gelişiminin doğal bir parçası olarak ortaya çıkmaktadır. Çocukların bilişsel ve duygusal kapasitesi geliştikçe, anne ya da bakım verenlerinden git gide uzayan sürelerde uzaklaşmayı tolere edebilirler. Fakat ayrılma kaygısı bozukluğunda durum farklıdır. Ayrılma kaygısı bozukluğu patolojik bir durumdur çünkü;

• Yaşanan kaygı gelişim çağına göre beklenen düzeyin çok üzerindedir.
• Yaşanan kaygı günlük işlevsellikte belirgin bir bozukluğa yol açmaktadır.

Ayrılma Kaygısı Yaşayan Bir Çocukta Hangi Belirtiler Görülür?

Çocuk anneden veya bakım verenden ayrı kalma durumunu tolere edemez. Yani, çocuk annesinden veya bakım veren kişiden ayrılmakla ilgili duyduğu aşırı kaygı nedeniyle yaş normundan beklenenleri yapamaz. Örnek vermek gerekirse çocuk; bir saatliğine tanıdık başka bir yetişkin ile birlikte kalmak, arkadaşları ile oyun oynamak için annenin yanından uzaklaşmak veya annenin işi varken birkaç saatliğine büyük annelerde kalmak gibi yaş düzeyinden beklenen durumlarda zorlanır. Ayrılık anksiyetesi ağır durumlarında bazı çocuklar okula dahi gidemeyebilirl. Yapılan akademik çalışmalar, çocukların okula gidememe sorunlarının altında yatan sebeplerden en önde gelenlerinden birinin ayrılma kaygısı bozukluğu olduğu göstermektedir.

Çocuğunuzda ayrılma kaygısı belirtiler gözlemliyorsanız, Noema Aile değerlendirme testlerinden Kaygı Bozukluğu Testi (SCARED) ile ön değerlendirme yapabilirsiniz.

Ayrılma Kaygısının Ne Kadar Sürmesi Beklenir?

Ayrılma kaygısı bozukluğu kronik bir durumdur, yani uzun süre devam eder. Fakat bazı durumlarda nadir de olsa kaygının belirli dönemlerde artıp azaldığı da görülebilir.

Ayrılma Kaygısının Ortaya Çıktığı Yaş Dönemi Nedir?

Ayrılık anksiyetesi genellikle erken çocuklukta ortaya çıkan bir sorundur. Ancak ergenlikte birdenbire ortaya çıkabildiği durumlar da görülebilmektedir. Ayrılma kaygısı bozukluğunun ergenlik döneminde aniden ortaya çıktığı nadir durumlarda başlatıcı nedenlerle ilgili (travmatik yaşam deneyimleri gibi) daha detaylı bir değerlendirme yapmak, altta yatan nedeni iyi anlayabilmek ve müdahale planını da ona göre oluşturabilmek açısından yararlı olacaktır.